Publikimi i aktakuzës nga Gjykata Speciale për Kosovën kundër presidentit Hashim Thaçi dhe politikanëve të tjerë shqiptarë ka befasuar shumë. Raporti erdhi ndërsa presidenti Thaçi ishte duke shkuar në Uashington për të diskutuar me një delegacion serb për një zgjidhje politike midis Kosovës dhe Serbisë, shkruan Naim Malaj, ish-ambasadori i Kosovës në Zvicër, për gazetën zvicerane ”Le Temps”.
Ky është shkrimi i tij për gazetën zvicerane ”Le Temps”:
Duke dashur të bëjë studentin e mirë, parlamenti i Kosovës votoi për krijimin e kësaj gjykate që, megjithatë, nuk ka gjyqtar kosovar në radhët e saj. Ky gjykatë tani po kthehet kundër atyre që e themeluan atë dhe duke akuzuar liderët më të vjetër të shtetit të ri kosovar. Kjo aktakuzë ndaj presidentit Thaçi shihet si aktakuzë ndaj vetë Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, si një veprim nihilist dhe mohues i luftës së Kosovës dhe i viktimave civile.
Unë mbetem i mendimit që Hashim Thaçi duhet të paraqitet në Hagë dhe të hedhë dritë për luftën e Kosovës, për luftën e UÇK-së. Ai duhet të shpjegojë rrethanat e krijimit të kësaj ushtrie, të përbërë nga joprofesionistë dhe të armatosur keq, që lindi nga nevoja për të mbrojtur popullsitë etnike shqiptare të Kosovës, si forcë e rezistencës kundër gjenocidit, spastrimit etnik, përdhunimeve, dëbimeve masive, sistematike dhe shtetërore të shqiptarëve nga regjimi i Beogradit.
Ndërsa kjo aktakuzë, pa konfirmimin e një gjykatësi, prodhon vetëm tituj gazetash, krijon një dëm të konsiderueshëm për Kosovën, shkakton një ndjenjë padrejtësie duke ushqyer tezat e një komploti europian kundër një marrëveshjeje të mundshme për shkëmbimi territoresh mes Kosovës dhe Serbisë. Duhet të kujtojmë se forcat ushtarake dhe paraushtarake të formuara nga Beogradi i Millosheviçit, shkaktuan 13 000 viktima të pafajshme, 10 000 gra kosovare të dhunuara (përfshirë të mitur dhe fëmijë) dhe 1 643 njerëz ende të zhdukur.
Kjo aktakuzë vjen në një kohë kur drejtësia nuk është bërë akoma për veprimet e spastrimit etnik, ku 1 milion civilë shqiptarë u dëbuan nga qytetet dhe fshatrat e tyre. Ata madje kishin konfiskuar dhe djegur dokumentet e tyre të identitetit për të fshirë të gjitha gjurmët e ekzistencës. Disa prej tyre u vranë në kushte tragjike, makabre dhe gjenocidale.
Aktakuza për krime lufte dhe krime kundër njerëzimit shihet si disproporcionale dhe e padrejtë nga opinioni kosovar dhe më gjerë. Drejtësia ndërkombëtare ka dështuar të dënojë kriminelët serbë të luftës. Vetëm pesë zyrtarë serbë janë dënuar për krimet e tyre të kryera në Kosovë dhe një është liruar.
Kjo aktakuzë vjen në një kohë kur Kosova po rrit përpjekjet e saj për të gjetur mënyra për të jetuar në paqe me Serbinë. Sigurisht që drejtësia duhet të bëhet, por jo me dy standarde. Viktimat mbeten viktima, pavarësisht palëve. Një ushtri çlirimtare që mbron jetën e pafajshme kundër agresionit të një shteti mbetet një mjet i ligjshëm për të luftuar kundër shtypjes.
Konteksti i kësaj lufte bëri që edhe Forcat Aleate të ndërhynin ushtarakisht, le të mos harrojmë. Pastrimi etnik, eksodi, përdhunimi, masakrimi i familjeve dhe i fshatrave të tërë të shqiptarëve ende presin drejtësi dhe njohje.
