Nga Nevenka Tromp:

Termi “mit” i referohet një historie tradicionale, origjina e së cilës shpesh nuk dihet, që shpjegon fenomenet natyrore, zakonet ose besimet e një kulture. Një ‘mit’ zakonisht përfshin perënditë, heronjtë dhe ngjarje natyrore që shpjegojnë vlerat kulturore, të panjohurën dhe ofrojnë mësime morale. Në përdorimin kolektiv, fjalës “mit” zakonisht i referohet një narrativi paksa të ekzagjeruar të heroizmit dhe suksesit që nuk përshkruan saktësisht realitetin. Përdoret si një figurë retorike në të cilën saktësia e bazës faktuale vlerësohet në lidhje me mesazhin moral që miti transmeton.

Çdo shtet komb do të vijë – herët ose vonë – me një histori relativisht të shkurtër, por të kuptueshme, për themelimin e tij. Ky lloj narrativi quhet gjithashtu mit themelor. ‘Miti’ nuk implikon që historia është e rrejshme, por që historia transmeton një interpretim të thjeshtë, megjithatë heroik, të ngjarjeve të kaluara. Miti themelor bëhet një version gjysmë ‘zyrtar’ i origjinave të kombit dhe mënyrës së krijimit të shtetit komb për audiencën në përgjithësi. Një mit themelor zakonisht përfshin: disa ngjarje historike përcaktuese, siç është data dhe vendi i të paktën një tubimi politik të rëndësishëm, datat e fillimit dhe përfundimit të një lufte, e vlerësuar si luftë për liri, një masakër e civilëve që simbolizon vuajtjet kolektive të popullit të kombit; emrat e disa individëve që dalluan veten në këtë luftë për liri me udhëheqje të jashtëzakonshme, urtësi dhe trimëri. Mitet themelore hyjnë në “kujtesën kolektive” të një kombi, sepse janë gjithëpërfshirëse, të lidhura me të dhe të lehta për t’u kuptuar. Miti themelor, si i tillë, shërben për transmetimin kulturor të vlerave dhe besimeve të arritshme për çdo anëtar të shoqërisë.

Duke prezantuar narrativa të shkurtra të trimërisë së pandalshme të protagonistëve kryesorë, një mit kap imagjinatën dhe vëmendjen e dëgjuesve, duke siguruar që mesazhet e rëndësishme të mbahen mend lehtësisht dhe të shpërndahen nëpër breza. Për shembull, një mit themelor do të thellojë patriotizmin dhe heroizmin, duke i prezantuar këto si virtyte individuale dhe kolektive të “së mirës” dhe duke e krahasuar me anën “e keqe” kundërshtare. Ai do të festojë lirinë nga shtypja si fitoren përfundimtare të “së mirës”.

Miti themelor i shtetit të Kosovës është ndërtuar mbi dy shtylla. Shtylla e parë në narrativë është kryengritja kundër shtypjes së aparteheidit dhe represionit ndaj popullatës shqiptare të Kosovës nga Serbia gjatë viteve 1990. Vuajtja dhe heroizmi i popullit të Kosovës çoi në lirimin e saj dhe lirimi çoi në krijimin e Kosovës si shtet i pavarur. Shtylla e dytë në narrativë është mbështetja e “botës së lirë” – e përbërë nga demokracitë më të mëdha liberale – për Kosovën në luftën e saj për liri dhe shpalljen e pavarësisë së mëvonshme në vitin 2008 dhe më tej. Roli i mbështetjes së demokracive liberale për Kosovën – në fjalë dhe në vepra – bën mitin themelor të Kosovës pjesë e luftës globale mes “së mirës” dhe “të keqes” me të cilën është përballur bota pas Luftës së Ftohtë. Vendosmëria e Kosovës për të qëndruar në anën e “fjalës së lirë” të demokracive liberale nuk ishte thjesht një çështje sigurie në kohët kur forcat e armatosura të fragmentuara të Kosovës morën armë kundër forcave të sigurisë së Serbisë në vitet 1990 dhe kishin nevojë për mbështetje ushtarake për të fituar luftën. Ishte një zgjedhje e rëndësishme civilizuese e bërë nga udhëheqësia e Kosovës gjatë dhe menjëherë pas luftës së viteve 1990. Kosova u zotua të bëhet një demokraci liberale dhe në rrugën për të bërë një, ka përkushtuar politikën e saj për bashkëpunim dhe jo për përballje në zgjidhjen e pengesave në rrugën e saj drejt një shteti de jure të plotësisë funksionale. Kjo gjithashtu do të thotë që Kosova si shtet ka pranuar të gjitha standardet më të larta të sundimit të ligjit dhe ka premtuar të organizojë shoqërinë dhe institucionet politike në përputhje me to.

Libri i botuar për rolin e presidentit Hashim Thaçi në krijimin e Kosovës si shtet i pavarur është një pjesë e rëndësishme e prozës që nënvizon të dy shtyllat në mitin themelor të Kosovës: vuajtjen dhe heroizmin e popullit të Kosovës që çoi në fitore; dhe gjithashtu përkushtimin e Kosovës për rendin e drejtë të bazuar në rendin liberal ndërkombëtar, siç shprehet në praktikë përmes bashkëpunimit të vazhdueshëm me aleancën euroatlantike dhe OKB-në. Bashkëpunimi i vazhdueshëm i ngushtë me OKB-në, SHBA-në dhe BE-në është kështu edhe garantues i pakthyeshmërisë së pavarësisë së Kosovës dhe një garantues që Kosova duhet të bindë një strategji për të kaluar ngadalë, por qëndrueshëm, nga një ‘shtet de facto’ në një ‘shtet de jure’ dhe një anëtar i ardhshëm i OKB-së që mund të arrihet vetëm me mbështetjen e aleatëve të saj. Libri i presidentit Thaçi hap shumë çështje më komplekse që vijnë nga struktura dhe statusi i Kosovës si një shtet ‘de facto’. Kur ky libër u botua për herë të parë në anglisht, Tribunali i Specializuar i Kosovës (KSC) ekzistonte tashmë. Faqja zyrtare e KSC-së citon raportin e Këshillit të Evropës të përpiluar nën autoritetin e Dick Marty, si arsye për themelimin e gjykatës. Në raportin e Marty për krime të pretenduara të kryera nga udhëheqësit e UÇK-së, rajoni i Drenicës shfaqet në mënyrë të dukshme. Emri i Hashim Thaçit – i cili në kohën kur raporti i Marty u botua në vitin 2010 – ishte Kryeministër i Kosovës, është përmendur mbi 30 herë në gjithë dokumentin. Frekuenca e paraqitjes së emrit të presidentit Thaçi në raport tregonte se autorët e raportit – dhe ata që po ushqenin informacionin për autorët – po synonin krijimin e një gjykate specialistësh dhe se presidenti Thaçi mund të ishte me shumë gjasë një nga të akuzuarit. Paradoksalisht, gjykata mund të themelohet formalisht në vitin 2015 vetëm pasi Hashim Thaçi si Kryeministër bëri presion të fortë për lobimin për amendamentin në Kushtetutën e Kosovës që do të lejonte një gjykatë të këtij formati të zhvendoset në Hagë, në Holandë. Kjo nuk kontribuoi në popullaritetin e presidentit Thaçi në mesin e bashkëqytetarëve të tij kosovarë.

Opozita e përdori këtë në luftën për pushtet politik kundër tij dhe partisë së tij; anëtarët e vet të partisë politike dhe votuesit e mundshëm e morën kundër tij gjithashtu. Në zgjedhjet e fundit të vjeshtës së 2019, partia e tij humbi zgjedhjet – pjesërisht për shkak të mbështetjes së tij për themelimin e KSC-së. Në të njëjtën vit – 2019 – që përputhet me kohën kur partia e tij humbi zgjedhjet nga opozita – atëherë President i Kosovës, presidenti Thaçi mori një kërkesë për intervistën e parë me hetuesit që përfaqësonin Prokurorinë e SPO-së, Zyrën e Prokurorit të KSC-së. Në verën e vitit 2020, SPO bëri publike akuzat kundër presidentit Thaçi dhe tre zyrtarëve të tjerë të lartë ushtarakë dhe politikë të UÇK-së. Procesi nisi në shkurt të vitit 2023 dhe ende vazhdon pa një ditë vendimi. Pse historia personale e Hashim Thaçit është e rëndësishme për mitin themelor të shtetit të Kosovës? Së pari, ajo përfaqëson kompleksitetin e proceseve historike, ku nuk ekziston një histori e thjeshtë dhe e vazhdueshme njëdimensionale.

Kjo është kur dhe ku miti themelor duhet të zgjerohet ose të ndjeket nga shkrimi i historisë. Forca statike e një miti duhet të shndërrohet në procesin dinamik të shkrimit të historisë, ku historia e ngjarjeve duhet të përfshijë shkakun – si ndodhën gjërat dhe pse? Së dyti, ky libër paraqet një burim tipik historik. Është një biografi e autorizuar ose më saktë memoare, ndryshimi është se një biografi zakonisht përmban një jetë të tërë të një individi, ndërsa memoaret janë të përqendruara në një periudhë të caktuar dhe ngjarje të jetës së dikujt. Në këtë rast, jeta e presidentit Thaçi para se të akuzohej për krime serioze sipas Ligjit Humanitar Ndërkombëtar, për periudhën e disa muajve gjatë konfliktit të armatosur në Kosovë në vitet 1998 dhe 1999. Së treti, ky libër tregon kompleksitetet në periudhën tranzicionale, ku mekanizmat ligjor për të trajtuar krimet e kaluara dhe shkeljet e të drejtave të njeriut mund të shfaqin heroizmin e anës fituese, duke vënë përgjegjësinë ligjore për krimet.

Çfarë bën shoqëria tranzicionale që përbëhet në përgjithësi nga viktimat e krimeve të shkaktuara nga ana tjetër (e dështuar) të ndëshkojë heronjtë e tyre nga një gjykatë; si të trajtojë një hero që mund të jetë – ose do të jetë – gjetur fajtor për shkelje të Ligjit Humanitar Ndërkombëtar? A duhet (dhe mund) një dënim dhe një dënim me burg të përcaktojë këtë person definitivisht për të gjitha arritjet e mëparshme ushtarake, diplomatike dhe politike? Mitet themelore janë të rëndësishme dhe të dobishme si narrativa të kujtesës kolektive që përcjellin në një frazë pjesë të rëndësishme të historisë së një kombi. Ato janë të dobishme për të bërë datat të shënuara si festa kombëtare, për emrat e rrugëve që do të quheshin sipas ushtarëve të rënë; për monumentet në sheshet qendrore që do të vizualizojnë simbolikën e vuajtjes, heroizmit dhe martirizmit. Ata janë të mirë për orët e shkurtëra të historisë në shkolla dhe institucione të tjera shtetërore, por asnjë mit themelor nuk mund të zëvendësojë shkrimin e historisë kombëtare. Nëse dikush e definon historinë si një interpretim të së kaluarës, mbledhja dhe ruajtja e dokumenteve të shkruara, artefakteve, audiove, videove dhe të dhënave elektronike duhet të merret seriozisht për çdo shtet komb që synon të shkruajë historinë e vet në gjuhën që e kuptojnë qytetarët e saj. Kjo vlen më shumë për një shtet të ri si shteti i Kosovës. Shumë prej jush ende mbani të freskëta vitet e luftës dhe shumë prej jush nuk keni vendosur kujtimet tuaja në letër për t’i ruajtur për brezat e ardhshëm. Libri i presidentit Thaçi është një shembull i mirë përse çdo llogari personale e ngjarjeve të kaluara është e rëndësishme. Libri i tij do të fitonte rëndësi vetëm nëse do të publikoheshin më shumë llogari të ngjashme për të njëjtën periudhë nga shumë këndvështrime të ndryshme.

Ky libër duhet të shërbejë si inkurajim për të gjithë ju me kujtimet e luftës dhe me një histori për të treguar që ta bëni atë. Tani do të kthehem te çështja kryesore e roli i presidentit Thaçi në themelimin e KSC-së. Libri prek këtë çështje, por nuk ndjek kontroversën që ka qenë ende në vazhdim dhe ka mbetur pa përgjigje deri më sot. Çështja kryesore e debatit është nëse mbështetja e presidentit Thaçi në krijimin e KCS-së ishte një akt i dobësisë politike apo i forcës politike? Si mund të mbështesë ai krijimin e saj, duke e ditur që më së shumti do të ishte një nga të parët të akuzuar, duke pasur parasysh frekuenca e emrit të tij që përsëritej në raportin e Martyt. Në vitet e kaluara kemi dëgjuar dhe lexuar të gjitha llojet e interpretimeve që i japin rolit të presidentit Thaçi në krijimin e KCS-së si dobësi politike të tij.

Kjo narrativë është më së miri e përmbledhur si “një përçarje politike që shkoi keq”. Presidenti Thaçi pretendohej se bashkëpunoi me SHBA-në dhe BE-në në themelimin e KCS-së, sepse iu dha garanci se nëse ndihmonte me votën për amendamentet kushtetuese, nuk do të akuzohej! Por, sapo amendamenti për Kushtetutën e Kosovës u miratua dhe KCS u themelua, aleatët perëndimorë e lënë presidentin Thaçi në rrugë dhe ai u akuzua në fund, sipas interpretimit! Ky diskurs i një “marrëveshjeje që shkoi keq” paraqet rolin e presidentit Thaçi në formimin e gjykatës – si dobësinë e udhëheqjes së tij. Aleatët e tij e tradhtuan, KCS ka potencialin për të minuar themelet heroike të luftës së çlirimit, siç është përshkruar në mitin themelor të Kosovës dhe ai e bashkëluftëtarët e tij u akuzuan për të mbrojtur nënat, gratë, motrat dhe bijat e tyre nga represioni i aparteidit të Serbisë.

Një diskurs tjetër interpreton rolin e presidentit Thaçi në krijimin e KSC-së si forcën e udhëheqjes së tij. Shkon kështu: presidenti Thaçi, duke kuptuar rreziqet se një herë që gjykata është atje, ai më së shumti do të akuzohej vetë, vendosi interesin strategjik afatgjatë të Kosovës para interesave personale dhe profesionale të tij. Si nuk mund të bashkëpunojë ai me aleatët e Kosovës në këtë apo çdo çështje tjetër që mund të rrezikonte rolin e SHBA-së si shteti patron i Kosovës? Kosova si një shtet “de facto” ka kufizime serioze si një aktor aktiv në marrëdhëniet ndërkombëtare. Për Kosovën që të vazhdojë si një “shtet de facto”, ajo ka nevojë të paktën për një shtet patron që ta mbështesë dhe përparojë interesin e Kosovës, atje ku Kosova nuk mund ta bëjë këtë bilateralisht ose multilateralisht. Marrëdhënia mes një “shteti de facto” dhe shtetit patron nuk mund të jetë një partneritet i barabartë, sepse “shteti de facto” është më i varur në mbështetjen e shtetit patron më të fuqishëm në afatin e gjatë, sesa shteti patron ka nevojë për “shtetin de facto” që ka zgjedhur të mbështesë. Ky partneritet mund të ekzistojë dhe të jetë i vazhdueshëm si një angazhim afatgjatë vetëm kur bazohet në besim, respekt dhe mirkuptim reciprok.

Nëse presidenti Thaçi kishte refuzuar bashkëpunimin e tij aktiv në këtë çështje, ku do të ishte Kosova tani – pothuajse 10 vjet më vonë dhe si do të shikonin qytetarët e Kosovës të ardhmen e tyre të afërt pa mbështetjen e aleatëve të saj? Pyetja që duhet të ngritët këtu është: “Pse aleatët e Kosovës me SHBA-në në krye, e gjetën të nevojshme të krijonin një gjykatë të specializuar për të trajtuar përgjegjësinë për krime të pretenduara të kryera nga UÇK-ja?” A ishte krijimi i KCS-së një koncesion për Serbinë – një hap taktik me qëllim që të ngushëllojë Serbinë dhe ta mbajë Serbinë në pjesëmarrje në bisedat e dialogut për normalizimin e marrëdhënieve me Kosovën në periudhën pas 2008, që do të detyronte Serbinë të plotësonte pjesën e saj të marrëveshjes, pra, të njohë Kosovën si një shtet të pavarur në kufijtë e saj të tanishëm?” Çfarë ndodh nëse Serbia, pavarësisht të gjitha koncesioneve të bëra, nuk plotëson pjesën e saj të marrëveshjes. Në qoftë se po – a ka ndonjë plan emergjent nga SHBA-ja, BE-ja dhe KUINTI për të vepruar nëse Serbia, pas arritjes së objektivit të ndërmjetëm të ndjekjes së UÇK-së në KCS në Hagë – nuk plotëson asnjë nga marrëveshjet konkrete në rrugën e normalizimit?

Arsyeja e dytë pse bashkëpunimi i presidentit Thaçi me aleatët e Kosovës në themelimin e KSC-së është se njëherë që Kosova është konstituar si një demokraci liberale, presidenti Thaçi nuk mund të bënte gjë tjetër veçse të mbështeste një gjykatë që merret me Ligjin Humanitar Ndërkombëtar. Pajtimi me LHN dhe të drejtat e njeriut dhe zbatimi i tyre në praktikë janë arritjet më të rëndësishme të rendit liberal ndërkombëtar që nga themelimi i tij pas Fundit të Luftës së Parë Botërore në vitin 1918, kur u themelua Lidhja e Kombeve, e ndjekur nga themelimi i OKB-së në vitin 1945. Kosova si shtet ka pranuar të gjitha parimet themelore të rendit liberal ndërkombëtar dhe përkushtimi i saj për këtë rend shprehet në bashkëpunimin e saj në themelimin e KSC-së. Duke u përputhur me udhëzimet e SHBA-së dhe BE-së, qëndrimi bashkëpunues i Qeverisë së Kosovës nën udhëheqjen e Hashim Thaçit tregoi vendosmërinë e shtetit të Kosovës për të qëndruar në rrugën e demokracisë liberale dhe për të qëndruar në anën e duhur të historisë. Presidenti Thaçi pranoi mekanizmin e përgjegjësisë së KSC-së, me pritjen që gjyqësorët në gjykatë do të ishin të drejtë dhe vendimet e tyre të drejta. Rezultati i gjyqit të tij në Hagë do të jetë një moment vendimtar për të rivlerësuar se sa i drejtë ose i gabuar ishte presidenti Thaçi kur vendosi të vendoste besimin e tij tek aleatët e Kosovës dhe institucionet e tyre.

Drejtësia gjyqësore dhe ligjore është një e veçantë – ajo prodhon vendime të bazuara në provën se një person është gjetur fajtor përtej dyshimit të arsyeshëm për akuza në aktakuzën. Sistemi i drejtësisë penale është një sistem i bazuar në rregullat që është i fokusuar në provimin e “fajësisë” së dikujt përtej dyshimit të arsyeshëm. Procesi penal nuk është kalibruar fare për të provuar pafajësinë e dikujt. Ka shumë arsye pse “e vërteta” e ardhur nga procesi forenzik i një gjyqi penal nuk mund të mbahet më lart se e vërteta politike ose historike. Ne nuk mund të lejojmë avokatët dhe gjyqtarët të kenë një fjalë të fundit për shumë arsye të mira. Drejtësia ligjore dhe e vërteta ligjore janë të fiksuara në kohë. Kur një vendim është përfundimtar, ai mbetet i fiksuar në kohë. Nëse një gjyq penal është përfunduar me vendim përfundimtar të apelit – ka ende një mënyrë për të rihapur çështjen nëse shfaqet një provë e re që mund të vlerësohet e fuqishme që mund të kthejë vendimin dhe verdiktin. Në qoftë se një përdhunues në mes tjetër ka vdekur – nuk ka rrugë ligjore për të hapur çështjen.

Historianët nuk e kanë atë mundësi të mbledhin nga brezi në brez burime të reja duke e rishikuar të njëjtën temë sërish. Kjo vetëm e bën punën e historianëve më dinamike dhe më të rëndësishme për “procesin e tregimit të së vërtetës” sesa historianët. Libri i presidentit Thaçi tregon rëndësinë e memoareve, ditarëve, biografive dhe autobiografive si burime historike për historinë kritike të pavarësisë së Kosovës. Duhet të vlerësojë në faza periudhat historike që çuan në realitetet e tanishme. Shkrimi i historisë duhet të zhvillojë narrativat për të kaluarën nga heroizmat e të drejtës së një dimensioni dhe martirizmat në vlerësimin kritik të protagonistëve që ishin në pozicionet e udhëheqjes së vendimmarrjes. Narrativa miti themelor ka nevojë për heronjtë dhe martirët kombëtarë në mënyrë të madhe, aq më tepër narrativa historike duhet të emancipohet nga theksimi i tepërt i kontributit të individëve, duke e përputhur atë me vlerësimin e proceseve historike të rëndësishme që përshkruajnë dinamikën kombëtare dhe ndërkombëtare. Libri i presidentit Thaçi është një hap shumë i rëndësishëm në këtë drejtim. Por, ky libër është më shumë se një burim historik për një periudhë shumë relevante të historisë së Kosovës. Libri i tij hap shumë çështje politike që Kosova si shtet i pavarur përballet sot. Ky libër na bën të shohim Hashim Thaçin si përfaqësues të një gjenerate të tërë të të rinjve kosovarë që po vinin në moshë në një kohë politike sfiduese në fund të viteve 1980 dhe në vitet 1990. Nga adoleshentë të rritur, çirakë dhe studentë, ata u bënë aktivistë që refuzuan sistemin e aparteidit të Serbisë në Kosovë. Ata morën armët për të mbrojtur shtëpitë e tyre, nënat, motrat, gratë dhe vajzat nga shteti që duhej të mbrojë dhe jo t’i përçmonte. Kjo gjeneratë e kosovarëve, pavarësisht moshës së re, u ngrit në kohën e duhur dhe luftoi luftën që do të shënohet në historinë e Kosovës si “lufta e çlirimit”. Pas luftës ata u bënë politikanë.

Në përgjithësi dihet se njerëzit zakonisht bëhen politikanë nga idealizmi ose nga oportunizmi. Pavarësisht motivimit të tyre fillestar, politikanët më të mirë bëhen ata që në fund bëhen pragmatistë, ata që kuptojnë politikën si “artin së mundshmes”. Ky “art” implikon gjithashtu që një politikan i mirë është politikani që mund të dallojë mes interesave të tij ose të saj private dhe interesit publik dhe kombëtar të shtetit që ai ose ajo përfaqëson. Kjo do të kërkojë që çdo politikan të praktikojë aftësitë e bashkëpunimit dhe kompromisit. Aftësitë politike, si bërja e marrëveshjeve, bërja e kompromiseve dhe kompromisi zëvendësojnë heroizmin dhe guximin e nevojshëm për të fituar një luftë.

Çfarë mënyre është atëherë rruga që një politikan efektiv duhet të bëjë për të kaluar në një burrë shteti? Burrë shteti është një politikan që në kohë të vështira mund të marrë një vendim vizionar për të përparuar interesat e popullit të tij dhe interesat e shtetit që përfaqëson. Burrë shteti duhet të jetë një strateg i mirë, por edhe një taktikan më i mirë që mund të sakrifikojë disa interesa të përkohshme shtetërore për hir të një vendi të ardhshëm afatgjatë që do të avantazhojë popullin dhe shtetin që përfaqëson. Një burrë shteti do të gjejë rrugën për të bashkëpunuar dhe për të ndjekur qëllimet strategjike dhe për të dhënë legjitimimin për të arritur konsensusin për vizionin politik që mund të mos jetë i qartë për të gjithë me të njëjtën qartësi. Një burrë shtetas është një politikan, i cili do të jetë i pakënaqur dhe mjaft guximtar për të përparuar vizionin e tij, edhe kur shumica e njerëzve rreth tij nuk shohin aq larg sa ai në atë moment. Në historinë politike të Kosovës ka pasur shumë politikanë të aftë që kanë përfaqësuar me sukses interesat e popullit të Kosovës, por kush prej tyre është perceptuar si burrë shtetas? Jo shumë! Në mungesë të modeleve të rolit, kjo gjeneratë e politikanëve të Kosovës gjatë luftës dhe pas luftës ka qenë duke vendosur shembuj për atë që duhet të jetë një udhëheqje politike e ditëve moderne. Vetëm me kalimin e kohës do të jemi në gjendje të njohim cilët nga këta politikanë do të dalin të jenë burrë shtetas.

Autorja është profesoreshë në Departamentin për Studime Evropiane në Universitetin e Amsterdamit. Ky OpEd është i shkëputur nga fjalimi i znj.Tromp në ceremoninë e promovimit të librit ”Shteti i ri, burrë shteti modern, Hashim Thaçi një biografi.