Nga Christopher Mellon, The Hill

Ekziston një emërues i përbashkët për kërcënimet me të cilat po përballet Amerika brenda dhe jashtë vendit.

Pavarësisht nëse janë organizata terroriste apo politika e jashtme agresive kineze apo ruse, përfundimi është gjithmonë i njëjtë: Kundërshtarët janë të gatshëm të përdorin dhunën për të imponuar vullnetin e tyre ndaj të tjerëve.

Nëse Ukraina do të kishte votuar për t’u ribashkuar me Rusinë, ose nëse populli tajvanez do të zgjidhte të bëhej pjesë e Kinës, amerikanët nuk do të kishin arsye për të kundërshtuar.

Por është përdorimi i pajustifikuar i forcës nga Presidenti Putin kundër Ukrainës dhe kërcënimi i Presidentit Xi për të përdorur forcën kundër Tajvanit, ato që po krijojnë një rrezik në rritje të konfrontimit midis fuqive kryesore bërthamore në botë.

Është e qartë se shqetësimet e amerikanëve nuk bazohen në armiqësinë ndaj popujve kinezë apo rusë. Të dy vendet kanë arritje të mrekullueshme dhe histori të jashtëzakonshme. Ekzistojnë gjithashtu miqësi të panumërta personale dhe shumë lidhje ekonomike që lidhin SHBA-në, Rusinë dhe Kinën, raporton abcnews.al.

Në të vërtetë, përpara presidentëve Xi dhe Putin, turizmi dhe tregtia midis këtyre vendeve dhe SHBA-së ishin në rritje. Gjithçka ka ndryshuar tani, vetëm si rezultat i dy diktatorëve agresivë, të cilët kërkojnë të zgjerojnë perandoritë e tyre jashtë vendit.

Për Putinin, ajo filloi me Gjeorgjinë, më pas Krimenë dhe në fund Ukrainën. Politikat e Presidentit Xi, ndërkohë, kanë përfshirë shtypjen e popujve tibetianë dhe ujgurë dhe së fundmi edhe banorët e Hong Kongut.

Tani Xi po kërcënon Tajvanin dhe fqinjët e Kinës në Detin e Kinës Jugore. Fakti që populli tajvanez gëzon liri më të madhe dhe një standard më të lartë jetese sesa të tjerët në Republikën Popullore të Kinës duhet të gjenerojë introspeksion dhe reformë në Kinë, jo kërcënime për dhunë kundër Tajvanit.

Në vend të kësaj, Xi po përpiqet të pretendojë se Amerika dhe aleatët e saj po kërkojnë të frenojnë rritjen dhe prosperitetin e Kinës, raporton abcnews.al.

Në mënyrë të ngjashme, Vladimir Putin kërkon të shmangë çdo përgjegjësi personale për sanksionet perëndimore duke pretenduar synime agresive nga ana e vendeve anëtare të NATO-s – vende që deri në pushtimin e tij të Ukrainës kishin lënë pas dore përgatitjet dhe shpenzimet ushtarake për dekada.

Ne nuk mund të lejojmë që asnjë diktator të ketë sukses në përdorimin e këtyre argumenteve të rreme për të shmangur përgjegjësinë personale tensionet e tyre aktuale me SHBA-në dhe aleatët e saj.

Të dy liderët po bëhen gjithnjë e më agresivë dhe megalomanë. Sidomos Xi duket se e sheh veten si një orakull, pothuajse një gjysmë perëndi, mendimet dhe thëniet e të cilit të gjithë anëtarët e Partisë Komuniste duhet t’i studiojnë vazhdimisht.

Ai po fut pikëpamjet e tij personale në pothuajse çdo aspekt të jetës brenda Kinës, nga salla e këshillit në klasë. Koreja e Veriut është tashmë një distopi surreale, tragjike. Megjithatë, për shkak të mungesës së ndikimit të tij, ne mund ta injorojmë në masë të madhe.

Por për sa kohë mund të jetojmë në mënyrë paqësore me një Kinë që po bëhet një shtet kulti shumë më i fuqishëm, nacionalist, duke ndjekur diktatet e një njeriu?

Është një perspektivë e frikshme dhe ne duhet të bëjmë çdo hap të arsyeshëm që mundemi për të parandaluar Xi-në që ta kthejë Kinën në një shtet masiv, agresiv, kulti si Koreja e Veriut.

Ndër shumë gjëra që duhet të bëjmë për t’u përballur me këta diktatorë të rrezikshëm, është përafrimi i retorikës sonë me shqetësimet tona. Ne duhet të ndihmojmë popullin kinez dhe rus të kuptojë se ne duam t’i kthehemi marrëdhënieve miqësore dhe të begata.

Ata gjithashtu duhet të pranojnë se tensionet në rritje me SHBA-në janë thjesht rezultat i politikave agresive dhe liderëve të tyre aktualë.

Ashtu siç Ronald Reagan ndihmoi për të përshpejtuar përfundimin e luftës së ftohtë duke e quajtur Bashkimin Sovjetik një “perandori të së keqes”, ne duhet të fillojmë t’i referohemi Rusisë si “Shteti i Putinit” dhe Kinës si “Shteti Xi”.

Në fund të fundit, këta njerëz kanë kontroll të plotë.

Të dy liderët janë të pakënaqur që fokusi të jetë vendosur mbi ta personalisht, dhe për arsye të mirë. Nëse miratohet, kjo qasje e re do të ndryshonte kushtet e debatit në favorin tonë, duke i bërë të dy burrat dhe fuqinë e pakufizuar që ata kanë grumbulluar një fokus të vazhdueshëm të vëmendjes së brendshme dhe ndërkombëtare.

Kjo do t’i vinte të dy liderët në mbrojtje, ndërkohë që do të sfidonte legjitimitetin e sundimit të tyre.

Ky ndryshim në theks do të ndihmonte për të riformuluar dhe sqaruar burimet e tensionit midis kombeve tona të mëdha në një mënyrë të fuqishme, duke gërryer narrativën e antipatisë perëndimore ndaj popullsive të të dy këtyre kombeve të mëdha.

Të dy liderët do ta urrejnë atë; shumë nga qytetarët e tyre do të jenë të turpëruar dhe të indinjuar, por kjo do të jetë gjithçka për mirë në luftën jetike për opinionin publik.

Xi dhe Putin, në fund të fundit, janë të vetmit përgjegjës për politikat e rrezikshme agresive që po gjenerojnë tensione në rritje dhe rrezikun e luftës.

Këto tensione mund të zhduken brenda natës nëse do të shfaqeshin liderë më të arsyeshëm dhe do të miratoheshin politika më pak agresive.

Politika e SHBA-së varet në mënyrë kritike nga mbajtja e aleancave të forta dhe mbështetja e kombeve të tjera. Prandaj, është jashtëzakonisht e rëndësishme të jemi të qartë për atë që kundërshtojmë dhe çfarë kërkojmë.

Në fund të fundit, çfarë mund të jetë më pak e drejtë sesa një person të ketë pushtet të plotë?

Ndryshimi i propozuar nuk kërkon shpenzime të taksapaguesve, megjithatë mund të ketë ndikim më afatgjatë sesa shtimi i një aeroplanmbajtëse tjetër në flotë.

Ne duhet të jemi të qartë për shqetësimet tona dhe të bëjmë gjithçka që mundemi për të përqendruar vëmendjen në politikat e padrejta të dy diktatorëve egomaniakë që e vendosin botën në rrezik të shtuar të shkatërrimit.

Kjo kërkon vendosjen e barrës për rritjen e tensioneve mbi supet e Xi dhe Putinit, aty ku i takon.