Nga Sokol Balla

Çunat dje na ngrinë gjakun. Pastaj na vdiqën. Pastaj na ringjallën. Pastaj na ngjirën. Pastaj na mekën. Pastaj na dhanë gëzimin e trishtuar, sesa pranë ishim ndaj shansit të humbur. Pastaj na rindezën shpresat se shansi nuk ka humbur akoma. Pastaj na bënë krenarë, edhe për një humbje që vjen në të këtillë mënyrë: të sfilitur, por të padorëzuar, këta Konstatinë modernë, që edhe “vdekur” mbërrijnë në dasmën e motrës së madhe, të Shqipërisë së bukur, që qante e i priste me sytë nga dera dhe ora elektronike e Volksstadion të Hamburgut: minuta 95 dhe Gjasula shënon golin e dytë.

Të parin e kishte shënuar në portën e Strakoshës pasi topi i rrëshkiti sërish për herë të dytë mbrojtjes së Hysajt dhe në një bilardo tragjike, u përplas në këmbët e Gjasulës dhe në fund në rrjetën tonë. Strakosha nuk mund të mbronte gjithçka. Të mërkurën në Hamburg, ai “vrau” mitin e të jatit, nën hijen e të cilit talenti i Tomasit përpëlitet prej 7 vjetësh. Por të mërkurën në Hamburg ai kapërceu Foton, kapërceu kritikat, ndrojtjen, komplekset dhe si Spiderman na shpëtoi nga 4 gola (por jo nga ankthi i një drame të pandodhur) dhe mbajti Shqipërinë gjallë. Mbajti gjallë shpresat tona në stadium, megjithëse ndërkohë jeta shkurtohej një vit për çdo minutë që kalonte.

E njëjta që zgjatej çdo minutë që kalonte në pjesën e parë, pasi dibrani i familjes së emigrantëve në Greqi, Qazim Laçi, shënoi pas një krosi të shkëlqyer të Asanit, kros i vlefshëm thuajse sa një gol, plus një centimetër nga balluket e zeza të Qazimit, që nuk ndryshoi as fe, as emër e as kombësi, duke bërë grekët të shohin me zili, sesi një shqiptar, që ata e përbuznin, kreu aktin e parë të Mrekullisë së Hamburgut. E shikonin me zili nga televizorët në Athinë a Larissa. Pasi, ai Qazimi, ishte heroi i Hamburgut, në Europianin ku helenët, edhe këtë herë nuk shkuan dot.

Mrekullia e Hamburgut i zgjati jetën edhe Silvinjos. Së paku deri te goli i parë i kroatëve. Pasi më pas braziliani u tkurr, u mpak (u mpi pas golit të dytë kroat). Që si i pari, që si dy të tjerët nga italia, mbajnë vulën e bastit të humbur te Silvinjos me Hysajn në fushë, 90 minuta. Hysaj që po, ishte edhe në këtë ndeshje, përgjegjës kryesor për golat, por ama që vinte në fushë i shfajësuar, pasi ishte Konstantini i parë, i vdekur pa nisur ndeshja. Nga dhunimi i tufës së egër të të paudhëve anonimë për tre ditë rresht, të shqetësuar jo për kombëtare, por qerosë xhelozë për flokët e tij, obezë ziliqarë për tattoo-të e makinat e Elsit, fshatarë ziliqarë, që i kujtonin atij origjinën, duke folur nga Bjeshkët e Namuna të Internetit dhe anonimitetit. Dhjaksa që e vranë, që e futën në fushë, “të vdekur” Konstantinin e Koplikut. Por ai ashtu i zbehtë në fytyrë, me shikimin e prerë, testoi në mënyrë çnjerëzore limitet e zbehura nga mosha, sfidën egoiste që Silvinjo ia vari në qafë dhe e mori ashtu peshën e madhe dhe të pamerituar të një opinioni publik që i sheh Çunat, si gladiatorë e jo si bijtë e vet dhe i kërkon të vrasin Goliathin e tmerrshëm, që herë shfaqet i ftohtë klinik me fytyrën e Barrellës, herë me trupin herkulian të Budimir.

Por çunat e morën vetë fatin në duart e tyre në 20 minutat e fundit, për të bërë mrekullinë e Hamburgut. Ata u ringjallën, në pikën kur ne menduam se vdiqën bashkë me ne dhe shpresën. U ringjallën dhe mbijetuan deri në garën tjetër. Ashtu siç ky komb ka bërë prej dy mijë vjetësh.

Tani disa orë më pas, mund të bëjmë sërish gjyqin publik ndaj Hysajt, ndaj egoizmit të Silvinjos, të ulërasim deri në mëngjes, përse Daku e Hoxha nuk u futën më herët, për t’ja ulur edhe më poshtë ushkurët e dobësuara të një na ishte dikur Kroacie. Të tërboheshim, përse nuk futi Brojën, por futi Seferin. Kalorës përkthehet mbiemri i Taulantit, dhe ai si një kalë e njeri njekohësisht, si një centaur modern, na e mbyll gojën me vrapin e tij pafund në 100 metra lart e poshtë fushës e dy portave. Ashtu si Ramadani që si gladiator bëri atë që nuk bëri dot Elsi kundër pepinove: duke I dalë përballë predhave të topave kroatë. Ashtu si Asllani i pafat që në shtatë metra e 15 centimetra portë gjeti vetëm trupin e portierit kroat.

Sot na ndalohet gjykimi, ankimi, qaramanllëku i një kombi që mendon që është tifoz, trajner, lojtar e masazhator njëkohësisht i këtyre gladiatorëve, që të mërkurën pasdreke, hoqën tangërllëkun, ulën kokën, harruan jetën luksoze, morën përsipër baltën, përgjegjësitë dhe tekat e dikujt tjetër dhe ecën para deri në minutë të 96-të dhe treguan sesi duhet të jemi gjithë në të tjerët, që llapim shumë, por punojmë pak. Ata folën me heshtje dhe me qindra kilometra vrap. Mundën mundjen në fushë e në celularët që shpërndajnë pa mëshirë vjelljet e internetit. Dhe treguan se edhe një barazim është një fitore, kur mund jo vetëm kroatët, por edhe ne të tjerëve që i trajtojmë ata, më keq se romakët, skllevërit e luftës, që vriteshin në arenën e Koloseut.

Ata sot ishin një skuadër, që treguan sesi mund e duhet të jetë kombi I tyre. Ata në Hamburg nuk ishin Kombëtarja. Ata ishin tifozët më të fortë të Shqipërisë, ose rilindja e vërtetë e saj. Të sulmuar, të braktisur nga të vetët, nga trajneri i tyre, ata e morën fatin e kombit vet në duart e veta. Dhe në fund fituan. Ndoshta jo ndeshjet, por zemrat tona.

Bravo Çuna. Përulemi para jush.

Hamburg, 16 minuta pas mesnate, 20 qershor 2024.