“Është e pamundur të shtypësh Arnautët (Shqiptarët në Kosovë) vetëm me kolonizim gradual… E vetmja mënyrë dhe mënyra e vetme është forca brutale e një qeverie të organizuar shtetërore, në të cilën kemi qenë gjithmonë mbi ta. Vetëm një vend i banuar nga njerëzit tanë mund të mbijetojë”. Kjo fjali nuk e ka nënshkrimin as të Hitlerit, Goebbels dhe të tjerëve të ngjashëm.
“Dëbimi i Arnautëve”, një memorandum i shkruar në 1937 nga Vaso Çubriloviç asistent profesor në Fakultetin Filozofik në Beograd, për Klubin Kulturor Serb, i cili në atë kohë drejtohej nga Slobodan Jovanoviç dhe Dragisha Vasiç. Teksti konsiderohet si një nga dokumentet themelore të ideologjisë së Serbisë së Madhe të shekullit XX, i cili rendit idetë që autoritetet serbe përdorën gjatë shpërbërjes së Jugosllavisë me qëllim të spastrimit etnik të shqiptarëve, myslimanëve dhe kroatëve. Krimet kundër shqiptarëve u kryen gjithashtu gjatë luftërave Ballkanike, nga forcat ushtarake dhe policore të Mbretërisë së Serbisë dhe Mbretërisë së Malit të Zi. 120,000 shqiptarë, të të dy gjinive dhe të të gjitha moshave, u vranë. Qeveria e Milan Stojadinoviçit nuk mund të zbatojë memorandumin. Arsyeja, fillimi i Luftës së Dytë Botërore dhe shembja e Mbretërisë së Jugosllavisë.
Komunistët do të refuzojnë me ndrojtje idetë e Vaso Çubriloviçit, por Millosheviçi me ngurrim do të pranojë planin për dëbimin e shqiptarëve nga Kosova në vitin 1999, i quajtur Operacioni Patkoi. Plani do të përfshijë një fushatë brutale, masive të spastrimit etnik, të kryer nga forcat serbe në Kosovë gjatë konflikteve të vitit 1998 dhe 1999. Sipas Çubriloviçit, kolonistëve duhet t’u jepen armë dhe të çojnë në një konflikt të drejtpërdrejtë midis malazezëve dhe shqiptarëve në Kosovë. Trazira dhe frika duhet të ishin sjellë në popullin shqiptar. Kërcënime ose para për t’i detyruar të emigrojnë. Futja e gjobave të mëdha, në një jetë tashmë të vështirë dhe të varfër, prerja e pyjeve, hedhja në erë e qenve, duke i detyruar ata të punojnë. Grumbullimi i pamëshirshëm i taksave, konfiskimi i kullotave shtetërore dhe komunale. Çubrilovic gjithashtu propozon presion mbi besimin, poshtërim të priftërinjve, gërmimin e varrezave, ndalimin e poligamisë. Djegia e fshehtë e fshatrave dhe lagjeve shqiptare në qytete.
Vaso Çubrilovic, akademik, historian, ministër i dyfishtë, profesor universiteti, fitues i çmimeve 7 Tetor dhe 7 Korrik, anëtar i organizatës revolucionare “Bosnja e Re” dhe pjesëmarrës në atentat, u bë një nga krijuesit përfundimtarë të lindjes së ‘Serbit mbinjeri’. Nuk do të jetë Nietzsche’s Üermensch. Do të abuzohet, false, e Hitlerit. E cila do t’i kushtoj me kokë Gjermanisë, si dhe Serbisë tonë. Rreth 10,000 shqiptarë të Kosovës u vranë në ato tre muaj të përgjakshëm dhe të çmendur në vitin 1999. Ushtria dhe policia e RFJ-së së atëhershme, nën kontrollin e udhëheqjes së shtetit, dëbuan mbi 850,000 shqiptarë të Kosovës nga Kosova. Kur largoheshin nga vendi, autoritetet kufitare konfiskuan dokumente personale dhe prova të tjera të shtetësisë nga qytetarët e dëbuar, duke fshirë sistematikisht identitetin e tyre. Millosheviç urdhëroi që të gjithë kufomat në Kosovë që mund të ishin me interes për gjykatën e Hagës duhet të hiqen. Gjatë viteve 1998 dhe 1999, forcat policore dhe ushtarake serbe kryen shkatërrime të mëdha, masakra, zjarrvënie, helmime pusesh, përdhunime, grabitje, vrasje të civilëve. Krimi më i tmerrshëm, të cilin një mendje e shëndoshë njerëzore nuk mund ta pranojë, u krye në 1998 në Prekaz, në zonën e Drenicës. Forcat e mëdha të policisë ushtarake serbe, të armatosura me tanke, armë vetëlëvizëse dhe artileri, rrethuan shtëpinë e familjes Jashari dhe për tre ditë e tre net qëlluan pa dallim ndaj grave, fëmijëve, të moshuarve dhe civilëve të tjerë.
Helikopterët dhe automjetet ushtarake goditën çatitë e fshatit me breshëri dhe më pas forcat e policisë hynë në fshat, duke qëlluar me zjarr në shtëpi. Forcat serbe të sigurisë, me ndihmën e ushtrisë serbe, vranë 56 anëtarë të familjes së Adem Jasharit. Midis tyre janë 18 gra dhe 10 fëmijë. Familja u shkatërrua dhe gjenocidi u krye kundër një familje. Pas gjithë këtyre krimeve monstruoze, imazhet e të cilëve mund të krahasohen me imazhet e krimeve fashiste nga Lufta e Dytë Botërore… A duhet Republika e Kosovës, në fund të fundit, ta njohë Republikën e Serbisë? Çdo kafshë dhe çdo njeri në këtë botë të trishtuar ka të drejtë të mbrojë veten kur dikush e sulmon atë. Ashtu si njerëzit e një vendi, ata duhet të prisnin për t’u vrarë, deri në të fundit. Shumë shqiptarë që ishin mbështetës të politikës jo të dhunës, pas krimeve kundër familjes Jashari, u kthyen në rezistencë të armatosur. Një numër i madh i oficerëve të policisë që morën pjesë në aksione kundër shqiptarëve në Kosovë në Serbi ende konsiderohen heronj të luftës. Hetimi në Serbi është i ngadaltë sepse shumë janë larguar nga vendi dhe disa prej autorëve janë akoma në radhët e policisë. Duhet të tregohet një histori, një histori e vërtetë, për krimet e pakuptimta të një kombi kundër një tjetri dhe kundër tij.
Serbët gjithashtu vranë serbët
Dy atentatorë të maskuar, të veshur me uniforma të zeza me shenja të UÇK-së, hynë në kafenenë “Panda” në Pejë dhe vranë me armë automatike gjashtë të rinj të kombësisë serbe. Kjo ishte 22 vjet më parë. Masakra u organizua nga Shërbimi i Sigurimit të Shtetit të Serbisë.
Ishte e nevojshme të paraqitej UÇK-ja para publikut ndërkombëtar si një organizatë terroriste dhe të justifikoheshin veprimet e forcave serbe në territorin e Kosovës. “Unë besoja në vendin tim, në Serbi, luftëtarët e së cilës janë të drejtë dhe duket se krijoi monstra që ishin në gjendje të sakrifikonin fëmijë të pafajshëm. Ata mbollën urrejtje. Nuk e di se si është e mundur që Serbia të lindë monstra të tillë. Si është truri juaj? Fjalët tronditëse janë shqiptuar nga Milena, nëna e një prej të rinjve të vrarë. Nuk kishte asnjë shqiptar në afërsi të vendit të ngjarjes, por vetëm forcat ushtarake dhe policore serbe. Ata kanë vrarë Oliver Ivanoviqin. Nga prapa. Mënyra se si vrasin vetëm frikacakët më të mëdhenj. Dhe vdekja flet në heshtje … Të gjitha gjurmët e vrasësve dhe ideatorëve çojnë në Beograd. Dhe kush e di se sa mizori të tjera ishin kryer nga ushtria dhe policia serbe, të maskuar me uniformat e UÇK-së? Kërkoj falje për të gjitha mëkatet e popullit tim kundër popullit shqiptar. Dhe ne do t’i falim mëkatet e tyre. Dhe le të vijnë ata serbë që nuk kanë kryer krime dhe të dëshirojnë fqinjët e parë një jetë të lumtur të pavarur dhe liri në Republikën e tyre të Kosovës. Ne dëshirojmë që ata të bëhen anëtarë të plotë të OKB-s, BE-s, NATO-s, UNESCO-s, Interpolit dhe të gjitha organizatat e tjera të cilave i përket Republika e Kosovës. Që serbët dhe shqiptarët të fillojnë të jetojnë një jetë të qetë dhe të sigurt së bashku. Pas gjithë vuajtjeve që kanë kaluar në historinë e tyre, pasi pak njerëz në botë, shqiptarë në Kosovë, janë duke pritur fillimin e jetës që ëndërruan paraardhësit e tyre dhe fillimin për ata që do të vijnë dhe nuk do të kurohen kurrë si një garë kombi. Nuk ka asnjë ndryshim midis nesh, nëse ato shfaqen, ato do të jenë në dëmin tonë. Zoran Gjingjiç tha: “Unë ju them, shikoni në të ardhmen, shikoni në të ardhmen dhe ju dhe unë do të takohemi atje…”. Unë besoj se ai nuk do të zemërohej me mua për shkrimin: “Shikoni të ardhmen, shikoni të ardhmen dhe atje në Union, Kosova dhe Serbia dhe Shqipëria do të takohen përsëri dhe të gjithë ata që dikur ishin pjesë e një vendi, një vendi të mirë, Jugosllavia”.
(Çedomir Petroviç është një regjisor dhe aktor serb nga Beogradi. Ai është djali i aktorit të njohur jugosllav Miodrag Petroviç Çkalja)
