Shkrim Ione Wells në BBC.

Partia Konservatore ishte mësuar të ishte thuajse Manchester City i politikës.

Një makinë fituese blu për aq kohë sa disa nga lojtarët kryesorë të saj mezi mbanin mend diçka tjetër.

Por brezit të tyre – që dha kryeministra konservatorë në katër zgjedhje radhazi – i është dhënë fundi dramatik.

Shumë konservatorë, fitues dhe humbës, janë pothuajse pa fjalë dhe ende e përpunojnë atë.

Njëri më tha se ata thjesht “nuk ishin koherent”.

Tani po fillon një post-mortem se çfarë shkoi keq me taktikat dhe udhëheqjen e tyre dhe ku të shkonin më pas.

Kur flas me konservatorët, disa tema shfaqen vazhdimisht.

Disa mendojnë se oferta e politikave Laburiste nuk ishte në mënyrë drastike e ndryshme nga e tyre, por mendojnë se zgjedhja u bë më shumë rreth perceptimeve të “kompetencës”.

Ata kanë pasur pesë liderë dhe kryeministra në më pak se 10 vjet.

Ngjarjet sizmike, nga Brexit te Covid e deri te konkurset e shumta të lidershipit, e ndanë partinë në fraksione ideologjike. Disa konservatorë shpenzuan më shumë energji duke komplotuar për të rrëzuar njëri-tjetrin sesa kundërshtimi i tyre – dhe kurrë nuk i rregulluan gjërat.

Skandalet e tronditën partinë në një mënyrë të pakëndshme, nga partitë e bllokimit deri te akuzat për sjellje të pahijshme seksuale deri te një mini-buxhet që kontribuoi në rritjen e normave të interesit. Një sagë e basteve zgjedhore ishte qershia në krye.

Kur e pyeta ish-shefin e kabinetit, Sir Mark Spencer, gjatë fushatës nëse partia kishte probleme sjelljeje, ai përmendi se partitë e tjera gjithashtu duhej të pezullonin deputetët për sjellje të dobët – që është e vërtetë – por pranoi se kjo ishte bërë shumë e rregullt.

Pastaj ishte dëshira e padyshimtë për ndryshim – një fjalë që Laburistët e përdorën në fushatën e tyre.

Kostoja e jetesës, listat e pritjes së NHS dhe varkat e vogla ishin të gjitha çështje që votuesit ngritën në pragun e shtëpisë – dhe mendonin se po përkeqësoheshin, jo më mirë.

Kthimi i vonuar i Nigel Farage në grindje nënkuptonte që tema e fundit u bë një gjemb i veçantë në anët e konservatorëve, me disa votues me prirje të djathtë që kaluan në Reformën e Mbretërisë së Bashkuar duke kërkuar politika më të ashpra imigracioni dhe taksa më të ulëta.

Retorika dhe politikat që përpiqeshin t’i rifitonin ata i tërhoqën disa konservatorë më të qendrës, të cilët braktisën partinë për Laburistët ose Liberal Demokratët, duke i lënë konservatorët të mbërthyer në mes.

Ky ishte një ndryshim më i rehatshëm për disa centristë që nuk mendonin se mund të votonin Laburistët nën Jeremy Corbyn.

A nënkuptonin këto rrethana humbja ishte e pashmangshme? Shumica e konservatorëve me të cilët kam folur e përshkruajnë rezultatin si “jo të papritur”, por disa mendojnë se shkalla e tij mund të ishte zbutur.

Kishte gafa të shmangshme – si Rishi Sunak që largohej herët nga përkujtimet e ditës D.

Ndërsa Boris Johnson ishte gjithashtu i prirur ndaj gafave, disa nga fansat e tij mendonin se zoti Sunak nuk i magjepsi votuesit në të njëjtën mënyrë. Ish-kryeministri ende lëshonte thirrjet ‘Boris! Boris!’ në një tubim të orës së njëmbëdhjetë për t’u përpjekur të aktivizojë fushatën.

Ka ende një hutim të vazhdueshëm mes disave rreth asaj se pse Sunak vendosi të thërrasë zgjedhjet në korrik.

Guru i fushatës së tyre, Isaac Levido, kishte argumentuar për një datë të mëvonshme – duke shpresuar se deri atëherë do të kishte më shumë “të matshme” për të demonstruar se politikat e tyre kishin një ndikim.

Një fluturim azilkërkuesish që nisen për në Ruandë, për shembull, ose një ulje e normës së interesit.

Por ai e humbi atë argument. Dhe konservatorët kishin pak prova në armaturën e tyre për funksionimin e disa prej politikave të tyre kur ata shkuan në elektorat.

Rreziku i alternativës, argumentuan kritikët e Levido, ishte se më shumë lajme të këqija mund të vinin në rrugë për konservatorët – më shumë kalime në Kanal këtë verë, më shumë shkelës të lirohen për shkak të mbipopullimit të burgjeve, universiteteve që po humbasin.

Por nga politika dhe identiteti, çfarë mund të kishin bërë tjetër konservatorët? Pikërisht këtu do të jetë fokusi i tyre tani kur fillon kërkimi për shpirtin e partisë.