Ndërsa e gjithë bota vazhdon punën e saj çdo ditë, pak e dinë se Toka dridhet çdo 26 sekonda. I njohur si mikro-sizmike, asaj i mungon intensiteti i mjaftueshëm që ne ta ndiejmë. Sidoqoftë, mjafton që pajisjet sizmologjike të zbulojnë dhe matin.
Atëherë, çfarë e shkakton këtë ‘puls’ të heshtur që miliarda njerëz në të gjithë planetin nuk mund ta ndiejnë? Përgjigja është një çështje e debatuar me hipoteza të shumta që mbështesin ose pohojnë me njëra-tjetrën. Origjina e grindjes, sidoqoftë, shkon prapa disa dekadave deri në zbulimin e tij në vitet 1960.
Në 1962, një studiues i quajtur Jack Oliver botoi një punim ku ai dokumentoi mikro-sizmikën për herë të parë. Ai konkludoi që pulsi buronte nga diku në Oqeanin Atlantik ekuatorial ose jugor. Oliver gjithashtu vuri në dukje se pulsi ishte më i fuqishëm gjatë muajve të verës në hemisferën veriore, një kohë kur është dimër në hemisferën jugore.
Gati njëzet vjet pas studimit të Oliver, Gary Holcomb, një gjeolog me Shërbimin Gjeologjik të SHBA-së bëri një vështrim nga afër të lëkundjeve të vogla në vitin 1980. Ai konstatoi se gjatë stuhive, mikro-sizmika ishte më i fuqishëm. Ky ishte hetimi i fundit i përqendruar në tërmetet e veçanta dhe pothuajse të padukshme.
Si ta kishte fat, në vitin 2005 kur Greg Bensen, një student i diplomuar në atë kohë, u kërkua nga këshilltari i tij për të paraqitur të dhënat sizmike që ai kishte studiuar, u bë një zbulim interesant.
Në fakt, ekipi arriti të lokalizonte edhe origjinën e pulsit – diku në Gjirin e Guinesë, në një distancë nga bregu perëndimor i Afrikës. Ekipi shqyrtoi kërkimet e Oliver dhe Holcomb dhe nxori një studim në vitin 2006. Sidoqoftë, shkaku i konfirmuar i pulsit nuk ka qenë unanim. Ndërsa disa ia atribuojnë valëve, të tjerët e konsiderojnë veprimtarinë vullkanike përgjegjëse.
“Zhurma” ose aktiviteti sizmik gjatë kohës së qetë – mungesa e shpërthimeve vullkanike ose tërmeteve – është e njohur mirë në mesin e komunitetit shkencor. Shkencëtarët thonë se Dielli është shkaku i zhurmës sizmike. Ndërsa Dielli tenton të ngrohë ekuatorin më shumë sesa dy polet, krijohen rrymat oqeanike, valët, erërat dhe stuhitë. Me të bërë kontakt me vijën bregdetare, energjia e gjeneruar kalon në tokë nga valët.
