Nga Lutfi Dervishi:

Kur i ftuari nuk vjen për të informuar, për të shpjeguar një çështje, për të mbrojtur një argument, për të sfiduar një tezë apo për të ndriçuar një të vërtetë, por thjesht për të zënë një karrige dhe për të mbushur kohën në ekran…

Kur i ftuari nuk ftohet sepse ka dije, përvojë apo integritet, por sepse di të flasë gjatë pa thënë asgjë, apo thirret vetëm sepse është “qen gjuetie”…

Kur i ftuari thirret vetëm sepse është “i marrë”, sepse çdo marrëzi që shqipton rrëmbehet nga portalet dhe bëhet meme…

Kur i ftuari trajtohet si orakull për çdo temë, nga ekonomia e energjia, deri te marrëdhëniet ndërkombëtare, vetëm sepse është në lista të hapura apo pse ka një numër të caktuar (K-sh) ndjekësish në Instagram…

Kur i ftuari e bën të zezën të bardhë dhe e trajton shikuesin si budalla, atëherë nuk kemi më ekran, kemi pasqyrë që reflekton cinizmin e një formati që nuk pyet për të vërtetën, por për klikimin.

Debat nuk ka. Nuk ka analizë. Nuk ka të vërtetë.

Ka vetëm zhurmë, vetëkënaqësi, dhe një publik që ikën nga lajmet sikur po e ndjek nga pas SPAK-u.

Në këtë teatër të improvizuar ku e vetmja meritë është “me qenë prezent”, nuk ka fitues. Ka vetëm viktima.

Dhe viktima më e madhe është vetë e vërteta, e rrahur, e përqeshur, e përjashtuar.

Vetëm e vërteta del nga studio, pa mikrofon, pa ftesë, pa asnjë “like”.