Josip Broz Tito, që njihej si presidenti i Republikës Socialiste Federale të Jugosllavisë vdiq 41 vjet më parë në Lubjanë.
Ai vdiq më 4 maj të vitit 1980, në ora 15:05, në Qendrën Klinike në Lubjanë, tre ditë para ditëlindjes së tij të 88-të. Tito u shtrua në spital në janar për shkak të problemeve në qarkullim dhe këmba i ishte amputuar para vdekjes, gjë për të cilën ai nuk donte të pranonte për sa kohë që ishte i vetëdijshëm. Ai ka qenë në koma artificiale që nga mesi i shkurtit.
Lajmi për vdekjen e Titos iu dha jugosllavëve nga moderatori i Televizionit të Beogradit, Miodrag Zdravkoviq.
“Shoku Tito ka vdekur. Kjo u njoftua sonte nga Komiteti Qendror i Lidhjes së Komunistëve të Jugosllavisë dhe Presidenca e Republikës Socialiste Federale të Jugosllavisë për klasën punëtore, njerëzit e punës dhe qytetarët, popujt dhe kombësitë e Republikës Socialiste Federale të Jugosllavia”, u tha në njoftim.
Ndeshjet u ndërpren, kinematë u mbyllën, miliona njerëz u përlotën. U shpall një periudhë zie shtatë ditore dhe kolonat e vajtuesve prisnin kalimin e trenit blu me eshtrat e Titos.
Arkivoli me eshtrat e Titos arriti të nesërmen me Blue Train nga Lubjana, përmes Zagrebit, për në Beograd. Tri ditë më vonë, 700,000 njerëz shkuan në funeral. 209 delegacione shtetërore nga 128 vende ishin të pranishëm. Ishte varrimi më i vizituar i një burri shteti në shekullin e 20-të.
Posta e fundit për të u pagua nga 31 presidentë, 22 kryeministra, katër mbretër, gjashtë princa dhe 11 presidentë të parlamenteve kombëtare.
Tito u varros në Shtëpinë e Luleve në Dedinje, ku gruaja e tij Jovanka ka pushuar pranë tij që nga viti 2013.
Në ditët që pasuan, nuk kishte asnjë festë, madje edhe Dita e Shën Gjergjit kaloi pa u vërejtur në disa vende.
Josip Broz Tito lindi në Kumrovec në atë kohë Austro-Hungaria më 7 maj 1892. Ai u bë rreshteri më i ri i ushtrisë Austro-Hungareze në atë kohë dhe gjatë Luftës së Parë Botërore u plagos dhe u kap nga rusët, kështu që përfundoi në kampe pune në Rusi.
Pas Revolucionit të tetorit, në vitin 1920, ai u kthye në Mbretërinë e sapothemeluar të serbëve, kroatëve dhe sllovenëve dhe u bashkua me Partinë Komuniste në Zagreb.
Pas shpërthimit të Luftës së Dytë Botërore, ai u bë udhëheqësi i Lëvizjes Partizane të Rezistencës dhe pas përfundimit të saj, udhëheqësi i Jugosllavisë, në të cilin u vendos një rend i ri shoqëror-politik.
Ai ishte Kryeministër dhe President nga viti 1945 e deri më 1980, raporton Kurir, transmeton Klan Kosova.
Pas vdekjes së tij, shqiptarët në ish-Jugosllavi vazhduan me përpjekjet për krijimin e Republikës së Kosovës.
